Η ενδομητρίωση παρουσιάζεται όταν το ενδομήτριο, δηλαδή ο ιστός που φυσιολογικά επενδύει το εσωτερικό τοίχωμα της μήτρας και αποκολλάται κάθε μήνα μαζί με το αίμα της εμμήνου ρύσης αναπτύσσεται έξω από αυτήν. Συνήθως προσκολλάται σε όργανα της πυελικής περιοχής, όπως στις σάλπιγγες, στις ωοθήκες ή πίσω από τη μήτρα, ενώ κάποιες φορές επεκτείνεται στο έντερο και την ουροδόχο κύστη.

Στα σημεία όπου εγκλωβίζεται το ενδομήτριο δημιουργούνται κύστεις (ενδομητριωσικές εστίες) με αίμα και μέγεθος από μερικά χιλιοστά έως κάποια εκατοστά, που επίσης αιμορραγούν κατά την έμμηνο ρύση αλλά δεν έχουν τον τρόπο να φύγουν από το σώμα. Έτσι, προκαλούν φλεγμονή και δημιουργούν ουλώδη ιστό (συμφύσεις), που συνδέει τα ζωτικά όργανα μεταξύ τους. Με λίγα λόγια, τα όργανα κολλάνε μεταξύ τους και ακινητοποιούνται, με αποτέλεσμα οι φυσιολογικές κινήσεις τους (π.χ. οι κινήσεις των σαλπίγγων και των ωοθηκών κατά την ωορρηξία, οι κινήσεις του εντέρου, οι κινήσεις κατά τη σεξουαλική επαφή) να προκαλούν έντονο πόνο.

Ο γυναικολόγος χορηγεί αναλγητικά για την ανακούφιση των συμπτωμάτων και παράλληλα συστήνει την κατάλληλη θεραπεία λαμβάνοντας υπόψη το στάδιο του προβλήματος. Στις περιπτώσεις που η νόσος βρίσκεται σε αρχικό στάδιο, συνιστάται η λήψη αντισυλληπτικών ή προγεστερόνης προκειμένου να κατασταλεί η λειτουργία των ωοθηκών, η οποία ευνοεί την επέκταση της ενδομητρίωσης. Τα φάρμακα αυτά δεν χορηγούνται για μεγάλα χρονικά διαστήματα και παρουσιάζουν αρκετές παρενέργειες, όπως εξάψεις, πονοκεφάλους, διαταραχές ύπνου, μελαγχολική διάθεση, ξηρότητα κόλπου, μειωμένη λίμπιντο και οστεοπόρωση.

Στις πολύ σοβαρές περιπτώσεις ή όταν παρατηρούνται υποτροπές γίνεται λαπαροσκόπηση με στόχο να απομακρυνθούν οι ορατές εστίες ενδομητρίωσης. Αυτό επιτυγχάνεται είτε με τον καυτηριασμό με λέιζερ είτε με την αφαίρεσή τους. Έχει παρατηρηθεί, πάντως, ότι οι εστίες δεν αλλάζουν θέση. Δηλαδή, αν στο πρώτο χειρουργείο βρέθηκε ενδομητρίωση στο έντερο, τότε το πιθανότερο είναι ότι θα βρεθεί ξανά στο ίδιο σημείο. Όταν κρίνεται σκόπιμο, γίνεται συνδυασμός φαρμακευτικής αγωγής και χειρουργείου. Σε κάθε περίπτωση, το είδος της θεραπείας εξαρτάται τόσο από το στάδιο της νόσου και την ένταση των συμπτωμάτων όσο και από άλλους παράγοντες, όπως η ηλικία της γυναίκας και η επιθυμία της για εγκυμοσύνη. ˜